Een bekentenis: Stop met Pesten.
Ik was een populair kind in mijn eigen geboortedorp en op school en kwam op voor de gepeste kinderen en ageerde tegen pestkoppen, maar voelde niet echt wat de slachtoffers voelden totdat ik zelf werd gepest. Ik woonde in een andere grote stad en ging de eerste dag voor mijn eerste werkgever werken, voor mij in een vreemde en onbekende omgeving. Ik was verrukt en gekleed op mijn best, want ik ging bij Vale automatic werken. Op de eerste dag kreeg ik uitleg en een korte training en kreeg ik een enorme schok van elektriciteit (220 volt) en iedereen lachte me uit, omdat dit een waarschuwing was, hoe gevaarlijk elektriciteit kan zijn. Ik sprong terug tegen een andere machine en mijn hoofd deed pijn en de mensen in hun overall lachten gewoon. Ik schaamde me enorm en voelde me stom. Later die dag kwam er weer een heel onaangenaam incident met mij, waar ik nu met moeite en met grote schaamte over wil en kan praten. Iemand zei tegen mij; "Je krijgt 100 gulden als je reet kan zien ", en hij kreeg goedkeuring en bevestiging van vele anderen. Ik was jong, naïef en erg goedgelovig en ik ageerde diverse malen ertegen," dat moet een grap zijn ". "Nee, nee, echt niet", verzekerde mij minstens 10 domme, zogenaamde volwassen werkers. In die tijd was 100 gulden veel geld en ik dacht, nou, laten we het maar doen, als ik dan 100 gulden krijg en ik trok mijn broek naar beneden en liet mijn kont zien. Iedereen lachte en ik trok snel mijn broek op, ik vroeg om mijn geld. Die man lachte en zei: "Je kont kan niet zien, want hij heeft geen ogen". Schaamte, woede, verdriet kwam over mij en natuurlijk had ik die man graag willen vastpakken en door elkaar schudden, maar ik was te perplex en hij was de grootste en gemeenste van die groep en vermoedelijk kreeg ik dan iedereen over me heen. Natuurlijk zouden die zogenaamde volwassenen zich moeten schamen om een goedgelovige, naïeve jongeman zo te behandelen ( 18 jaar oud). Ik ging meteen naar de baas en met tranen in mijn ogen nam ik ontslag en liep het kantoor uit. De laatste tijd kwam het weer naar boven en heb ik daarover nagedacht en voelde nog steeds schaamte, na 45 jaar. Het maakte me wel sterker en als ik zie dat iemand zo wordt behandeld, gedraag ik me en probeer degene die gepest wordt te helpen en empathie te tonen, dat niet iedereen een pestkop is en ik laat de pestkop duidelijk weten dat zijn of haar gedrag niet acceptabel is. Blijkbaar moest ik het nu toch delen. Wees alsjeblieft geen bullebak en probeer te realiseren dat ook jij gepest kunt worden. En ik leef mee met jullie die gepest worden en heb (em)sympathie en denk dat je niet alleen bent en dat je er ook sterker uit kunt komen. Namaste, liefde overwint alles, inclusief pestkoppen.